خانه‌ای از جنس «هزار و یک‌شب» در اصفهان که برندۀ جایزۀ معماری شد

ساختن یک ویلا با جلوه‌ای امروزی و متفاوت که در عین حال گرما و رازآلودگی یک سکونتگاه سنتی و حتی افسانه‌ای را داشته باشد چگونه ممکن است؟ «ویلای میان‌مرز» پاسخی است درخور و زیبا به این پرسش.

به گزارش فرادید؛ این پروژه که در سال ۱۴۰۰ توانست به رتبۀ نخست چهاردهمین جایزۀ «معماری و معماری داخلی ایران» و نیز رتبۀ نخست «فستیوال ملی معماران و کارفرمایان» دست پیدا کند، با زیربنای ۱۵۰ متر در باغی به مساحت ۱۱۰۰ متر بنا شده است.

چند ویژگی چشمگیر در این بنا وجود دارد که آن را به یک اثر واقعا متفاوت و تماشایی تبدیل کرده‌اند.

نخستین ویژگی یکپارچگی نمای داخلی و خارجی آن است که با آجر اخرایی‌رنگ پوشیده شده و احساسی از گرما و اصالت را در تمام ساختمان جاری ساخته است.

ویژگی چشمگیر بعدی که نام ویلا نیز از همین ویژگی گرفته شده، جانمایی خاص قسمت‌های مختلف ساختمان است؛ معماران می‌خواستند مطابق نظر کارفرما فضاهای خصوصی ویلا را از قسمت‌های عمومی‌تر جدا کنند و این کار را با جدا کردن دو بخش ویلا و قرار دادن یک استخر مستطیلی در میان آن‌ها انجام دادند.

استخر بواسطۀ جانمایی خاصش انگار تبدیل به بخشی دلپذیر و جدانشدنی از خود ساختمان شده و صرفا یک عنصر لوکس و اضافی به نظر نمی‌رسد. رنگ آبی آن نیز در تضاد با رنگ اخرایی ساختمان، تاثیر بصری فوق‌العاده‌ای ایجاد کرده است؛ خصوصا که حضور درختان کوچک در کنار آن، فضا را کاملا شبیه به منظرۀ خانه‌ای کرده‌اند که انگار از دل افسانه‌های هزار و یک‌شب بیرون آمده است.

درها و گذرهای‌های باریک طاق‌دار هم عناصر دیگری هستند که شباهت خانه با افسانه‌ها را تکمیل کرده‌اند؛ طاق‌ها و قوس‌هایی که در محیط داخلی خانه در ابعاد کوچک و بزرگ و در قسمت‌های مختلف اجرا شده‌اند و از این حیث نیز یکپارچگی روح بنا را حفظ کرده‌اند.