یادگارهای فاخر معمارباشی و عجایب معماری تهران

کوچه قلمستان نزدیک باغ و حمام عبدالصمد خانه پدری حسین لرزاده بود. سال ۱۲۸۵ چشم به جهان گشود و از همان دوران کودکی علاقه به هنر در او نمایان شد. پدرش او را به مدرسه‌ای درگذرمهدی خان فرستاد. پدرش معماربود ازاین‌رو حسین نیز در بیشتر وقتش را با پدر می‌گذراند.

در مدرسه هندسه، حساب، رسم فن و نقاشی را آموخت و ازآنجا به مدرسه‌ای رفت که درست مقابل خانه محتشم السلطنه بود. لرزاده از آن دست معمارانی بود که به محل زندگی‌اش وفادار بود و یادگارهای معماری بی‌نظیری از خود در محله دوران کودکی‌اش برجای گذاشت.

رضا جعفری از معتمدین محله امیریه می‌گوید: «لرزاده مرد بزرگی بود. هنر معماری لرزاده در بیشتر مساجد، عمارت ها و کاخ‌های محله امیریه و منیریه نمایان است. خودش اهل مسجد بود و علاقه خاصی به ساخت بناهای مذهبی داشت. چیزی در حدود ۸۴۲ مسجد ساخت و تبحرش در معماری مساجد مثال‌زدنی بود. مثلاً مهندسی خاص و متفاوت مسجد فخریه در امیریه از توانمندی او در معماری حکایت دارد مسجدی با سرستون‌های سنگی و سقف گنبدی که این نوع سقف امضای معماری لرزاده بود. او محراب مسجد فخریه را بدون انحراف و استهلاک ساخت. مسجد زعیم در منیریه و مسجد کوکب الحاجیه در امیریه نیز مزین به هنر معماری لرزاده است. او زمانی که کار معماری آرامگاه فردوسی را به پایان رساند به تهران بازگشت و در آن زمان کاشی‌کاری گنبد تالار آیینه کاخ مرمر در منیریه را انجام داد. حوضخانه آیینه‌کاری خانه امیربهادر در امیریه نیز از کارهای لرزاده است. حس تعلق محلی لرزاده ستودنی است و همیشه به محله روزهای کودکی و نوجوانی‌اش وفادار بود.»

استاد حسین لرزاده بعد از ۹۸ سال زندگی اواخر شهریورماه ۱۳۸۳ دارفانی را وداع گفت.

همشهری آنلاین