نگاهی به معماری برج آزادی
برج آزادی به مناسبت یادبود جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ساخته شد که به نام برج شهیاد آریامهر معروف بود و پس از انقلاب اسلامی به برج آزادی تغییر نام یافت. معماری شگفت‌انگیز این اثر باعث شده است که یکی از مهمترین جاهای دیدنی تهران به شمار آید. برج آزادی در سال ۱۳۵۳ در فهرست آثار ملی ایران قرار گرفت. جالب است بدانید که در فاصله سال‌های ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۷ تصویر برج روی اسکناس‌های ۲۰۰ ریالی ایران چاپ می‌شد.محوطه زیرین برج به نگارخانه، سالن دانستنی‌ها، سالن ایران‌شناسی، موزه، کتابخانه و… اختصاص دارد. با توجه به تعداد زیاد سالن‌ها و موزه‌های طبقه زیرین برج می‌توان به این نتیجه رسید که کلیه فضاهای موجود طوری طراحی شده‌اند که بیشتر جنبه نمایشگاهی داشته باشند. برج آزادی اولین نماد تهران است که سال‌ها پیش از برج میلاد ساخته شد و همچنان بسیاری آن را نماد اصلی پایتخت ایران می‌دانند. این بنای زیبا که از شاهکارهای معماری معاصر ایران به شمار می‌رود، در فاصله سال‌های ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۰ توسط حسین امانت برای یادبود جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ساخته شد.
برج آزادی تلفیقی از معماری هخامنشی، ساسانی و اسلامی است؛ به‌طوری که قوس بیضی‌شکل برج نمادی از طاق کسری است و کاشی‌کاری فیروزه‌ای از دوره صفوی و شیارهای بالای برج از بادگیرهای یزد اقتباس شده‌اند که در کنار نمادهای معماری مدرن و ساختار بتنی، جذابیتی دوچندان به برج آزادی بخشیده‌اند.میدان آزادی از غرب به بزرگراه شهید لشگری، از شرق به خیابان آزادی، از جنوب به بزرگراه سعیدی و از شمال به بزرگراه جناح محدود می‌شود.برج آزادی در نزدیکی یکی از مبادی ورودی و خروجی تهران قرار گرفته است که همه روزه مسافرت‌های درون‌شهری و برون‌شهری بسیاری از طریق آن صورت می‌گیرد. ضلع شمال‌غربی این میدان به ترمینال‌های مسافربری، ایستگاه‌های تاکسی، مینی‌بوس و اتوبوس اختصاص دارد، در ضلع شمال شرقی ساختمان‌هایی با کاربری‌های اداری و تجاری و کیوسک‌های روزنامه فروشی، بلیط‌فروشی و غیره دیده می‌شود، در ضلع جنوب شرقی آن پارک المهدی و در ضلع جنوب غربی سازمان ملی نقشه‌برداری و محدوده فرودگاه مهرآباد قرار دارد.
افق
درباره نویسنده
نویسنده