حذف گنبد و مناره از مساجد چین
کمپین ها و اقدامات چینی برای سرکوب اسلام تسریع می‌شود و مقامات گنبدهای عربی و عناصر هنری معماری اسلامی از مساجد در سراسر این کشور را حذف می‌کنند.
تغییرات اساسی از مسجد بزرگ “یینچوان” در مرکز استان “نینگشیا” آغاز شده است. این منطقه یکی از مناطق چین است که اکثریت ساکنان آن را اقلیت مسلمان نژاد “هوی” تشکیل می‌دهد.
گنبد سبز فیروزه‌ای و پیازی شکل و مناره‌های طلایی مسجد “نانگوان” این منطقه که در گذشته سر به آسمان کشیده بودند اینک تخریب شده و دیگر وجود ندارند. تزئینات برجسته طلایی ، طاق های تزئینی، رسم‌الخط‌های هنری که پیشتر از عناصر تزئینی و هنری مسجد بودند اینک از بین رفته‌اند.
تلگراف در این باره نوشت: همانطور که از عکس ارسالی “کریستینا اسکات” معاون سابق وزیر انگلیس در سفر اخیرش به چین مشخص است، آنچه از مسجد مسلمان در نینگشیا باقی مانده یک مرکز کسل کننده، خاکستری و مستطیلی است که روی سردرد آن به زبان چینی “مسجد نانگوان” نوشته شده است.
اسکات در حساب کاربری توییتری‌اش با انتشار تصاویر قبل و بعد مسجد نانگوان نوشت: مشاور سفر من پیشنهاد داد که مسجد نانگوان در یینچوان ارزش بازدید را دارد. تنها چیزی که الان پس از “بازسازی” و از بین رفتن گنبدها و مناره‌ها باقی مانده سازه‌ای کسل کننده است. البته هیچ بازدید کننده‌ای نیز اجازه حضور و بازدید از آن را ندارد.
دفتر امور خارجه انگلستان در این باره گفت: ما به شدت نگران محدودیت‌های اسلام و دیگر ادیان در چین هستیم. ما از چین می‌خواهیم تا مطابق با قانون اساسی و تعهدات بین‌المللی به عقاید و ادیان احترام بگذارد.
گنبدهای پیازی شکل به سبک اسلامی با عناصر تزئینی طلایی، مساجد این بخش را از مساجد استان “گانسو” در همسایگی این استان متمایز می‌کند. شهر “لین‌شیا” در استان گانسو به خاطر تاریخچه مذهبی و مرکزیت فرهنگ اسلامی آن در چین به “مکه کوچک” معروف است.
حذف عناصر تزئینی اسلامی از مساجد یکی دیگر از گام‌های مقامات چینی در دوران “شی جین‌پینگ” رهبر حزب کمونیست و رئیس‌جمهور این کشور در راستای “چینی‌سازی” (Sinicise) ادیان است.
اخیرا شیوع کرونا بهانه خوبی برای مقامات چینی شده تا بسیاری از مساجد را ببندند. در حالیکه پکن به صورت نسبی بر بیماری همه‌گیر غلبه کرده و فعالیت‌ها مجددا شروع شده‌اند؛ مساجد همچنان بسته باقی مانده‌اند.
چین سال‌ها است که برای حذف آثار اسلامی، عناصر تزئینی- هنری، رسم الخط‌های هنری- عربی، علائم و طاق‌ها تلاش می‌کند و اینک مساجد منطقه نینگشا و دیگر استان‌ها را هدف گرفته است.
در استان سین‌کیانگ اوضاع بدتر به نظر می‌رسد. چین مدت‌هاست که گروه‌هایی از مسلمانان چینی “اویغور” را اردوگاه‌های غربی استان “سین‌کیانگ” نگه‌می‌دارد و این کمپ‌ها را مکانی برای آموزش زبان و فرهنگ اصیل چینی می‌داند.
براساس گزارش سازمان ملل بیش از یک میلیون مسلمان اقلیت اویغور در استان “سین‌کیانگ” به صورت اجباری در اردوگاه زندگی می‌کنند. سازمان‌های حقوق بشر، زندگی در این اردوگاه‌ها را اجباری عنوان کرده و کمپ‌ها را جایی برای کار اجباری می‌دانند.
بسیاری از رسانه‌ها و سازمان‌های حقوق بشری از شکنجه فیزیکی، پذیرش اجباری افکار سیاسی، زندگی براساس آئین‌های فرهنگ اصیل چینی و کار اجباری مسلمانان اویغور استان سین‌کیانگ خبر داده‌اند. ریش بلند، روزه داری، خواندن قرآن همگی از سوی دولت مشکوک قلمداد شده و دلیل کافی برای ورود مسلمانان اویغور به اردوگاه‌ها محسوب می‌شود.
بازداشتیان سابق اردوگاه‌های کار اجباری به تلگراف اعلام کرده‌اند که با ابزارهای الکتریکی سابق شکنجه شده و بارها وفاداری خود را به حزب حاکم کمونیست اعلام کرده‌اند. آنها مجبور به کار اجباری در کارخانه تولید دستکش با دستمزد ناچیز بوده‌اند.
براساس گزارش تلگراف مدارسی که پیشتر از سوی روحیانیان دینی و با زبان عربی آموزش می‌دادند، تعطیل و ممنوع شد است. در مقابل و بنا بر گزارش رسانه‌های دولتی چین، دولت مدارس ویژه‌ای را برای تعلیم روحانیان دینی ایجاد کرده تا “موضع‌گیری صحیح سیاسی” داشته باشند.
منبع:افق تازه
درباره نویسنده
نویسنده