بسیاری از شهرهای صنعتی با کارخانه‌های بزرگ که زمانی بر چشم‌انداز شهری صنعتی تسلط داشتند، پس از سال‌ها مجبور شدند کارخانه‌های خود را تعطیل کنند. این شهرها برای زنده نگه‌داشتن خود به راه‌حل‌های جدید روی آورند و برنامه‌ریزی‌های گوناگونی به‌منظور توسعه صنعت گردشگری، جذب سرمایه‌گذاران و کارآفرینان برای راه‌اندازی شرکت‌های جدید و توسعه فناوری در شهرها ارائه کردند. پیش از اجرای این برنامه‌ها باید مسائل اساسی در مورد آینده حل شوند، از جمله اینکه چگونه شهر خود را در بازار داخلی و خارجی مطرح کند و چه نوع سرمایه‌گذاری به آن کمک می‌کند تا به این هدف دست یابد. دیترویت یک الگو در این زمینه است، شهری که نماد صنعت خودروسازی در آمریکا بود و در طول قرن بیستم با ورشکستگی کامل مواجه شد و برای زنده نگه‌داشتن خود مجبور شد از صفر شروع کند.

مدل‌های کارآمد طراحی مجدد شهرهای فراصنعتی

شهرهای فراصنعتی که موفق به تغییر و شکوفایی شدند، اقدامات خاصی را برای استفاده حداکثری از میراث صنعتی خود انجام داده‌اند که شامل موارد زیر می‌شود.

جذب گردشگری فرهنگی

تغییر مدل شهر، لزوماً شامل تخریب نمادهای صنعتی نیست، بلکه در بعضی موارد، آن میراث صنعتی می‌تواند به‌عنوان ابزاری برای ترویج فعالیت‌های اقتصادی جدید با تمرکز ویژه بر گردشگری استفاده شود یا به مکان جدیدی برای موزه‌ها و فضاهای فرهنگی تبدیل شود.

تغییر کاربری متناسب با معماری شهری معاصر

یکی دیگر از گزینه‌های موفق، اعطای کاربری جدید به زیرساخت‌های صنعتی قدیمی است که بیشتر با نیازها و معماری فعلی سازگار باشند. برای مثال می‌توان به High Line در نیویورک اشاره کرد که یک خط حمل‌ونقل متروکه را به یک مسیر پیاده‌روی ۲.۵ کیلومتری مرتفع با پوشش گیاهی متنوع و آثار هنری جذاب تبدیل کرده است.

تبدیل شدن به یک شهر سبز

بسیاری از شهرها نیز تبدیل فضاهای صنعتی قدیمی به مناطق سبز را به عنوان مدل کارآمد انتخاب کرده‌اند. برای مثال شیکاگو یک خط ریلی را به یک پارک خطی تبدیل کرده است، هیوستون نیز بخش عظیمی از ساحل رودخانه صنعتی را که بسیار آلوده بود با یک فضای سبز گسترده احیا کرده است. در ادامه به چند شهر فراصنعتی اشاره می‌شود که طرح‌های نوآورانه متنوعی را برای تغییر کاربری و بازیابی شهر اجرا کرده‌اند.

تورین، ایتالیا

تورین، پایتخت استان پیامونته در ایتالیا است که برای تغییر تصویر قدیمی خود، شروع به سرمایه‌گذاری قوی روی استراتژی‌های خلاقانه و فرهنگی کرده است و این کار را با دو مدل «شهر هوشمند برای جذب سرمایه‌گذاری‌های ملی» و «بهشت خوراکی با هدف بازار خارجی» به نتیجه رسانده است. پروژه شهر هوشمند تورین، در فوریه ۲۰۰۹ و بنا بر تقاضای شهرداری برای کاهش ۴۰ درصدی انتشار دی‌اکسیدکربن تا سال ۲۰۲۰ تصویب شد. مدل دیگر، تبدیل این شهر به یک مکان شگفت‌انگیز برای غذا خوردن است که شامل رستوران‌های گوناگون از غذاخوری‌های چندصد ساله گرفته تا رستوران‌های مدرن امروزی با مناظر خیره‌کننده از افق شهر می‌شود که تفاسیر مدرنی از غذاهای کلاسیک ارائه می‌دهند.

پیتسبورگ، ایالات متحده

شهر پیتسبورگ در ایالت پنسیلوانیای ایالات متحده آمریکا، استراتژی ۲۱ را برای تغییر کاربری شهر ارائه کرد. این استراتژی توسط شورای شهر پیتسپورگ، دانشگاه‌ها و کمیسیون‌های شهرستان آلگنی مطرح شد و شامل پنج پروژه بود که در مدت ۱۵ سال اجرا می‌شود. یکی از این پروژه‌ها، استفاده از گروه آموزشی خود برای سرمایه‌گذاری در تحقیقات فناوری است که نتیجه آن ایجاد مرکز ملی مهندسی رباتیک CMU است که به مهم‌ترین مؤسسه تحقیق و توسعه رباتیک در جهان تبدیل شده است.

ولنیه، اسلوونی

پس از فروپاشی سوسیالیسم در اسلوونی در سال ۱۹۹۱، ولنیه موفق شد خود را متحول کند و با اقتصاد بازار سازگار شود. این شهر فراصنعتی که در گذشته بر معادن زغال‌سنگ متمرکز بود، امروزه تمرکز خود را بر تولید ماشین‌آلات، لوازم الکترونیکی و الکتریکی با تکنولوژی متوسط قرار داده است و در مجموع بیش از ۶۰ درصد از کل نیروی کار شهر را به کار می‌گیرد.

بیلبائو، اسپانیا

این شهر صنعتی قدیمی اسپانیایی در حوزه فولاد و آهن، تحول خود را در سال ۱۹۹۲ با ایجاد آژانس ilbao Ría ۲۰۰۰ برای نوسازی مناطق فرسوده و صنعتی و توسعه پروژه‌های زیست‌محیطی، حمل‌ونقل و توسعه شهری آغاز کرد. این تغییرات، بیلبائو را به یک شهر بین‌المللی برای سازماندهی کنفرانس‌ها، رویدادهای موسیقی و فرهنگی تبدیل کرده است و موزه گوگنهایم پرچمدار این بازسازی است.